aşkın pazarında canlar satılır, satanın canını alan bulunmaz

Uzun, soğuk ve uzak bir kışın ardındaydım. Denizin ortasında bir mendireğin iki kulaç kadar açığında küçücük bir kaya parçasının üzerinde kollarım iki yana açık yatıyordum. Kulağımda denize hafifçe sürten rüzgar. Karşımda hafifçe sislerin içinden görünen yer yunanistan; ey ellas! hani hümanizmim bir kez daha mantığıma galip gelmese yarım saat kadar yüzüp ve önüme gelene tokat ata ata yürüyüp, Atinaya ulaşabilirim. Ama şimdi tatildeyim ve yeşillerle işim bitti... vatan borcu bitti, alacak verecek kalmadı diyordum. Herşeyin yeni başladığından habersiz, ada olduğunu kendine bile itiraf edemeyen bir kayanın üzerinde yalnızdım. Başka herşey gerçek olabilir ama yalnızlık bir oyundu benim için, o kışın en popüler oyunuydu. Bazı oyunlar vardır kardeşlerim; sonuna dek masum kalamazsınız!

***

uzun soğuk ve yeşil kış, yanıma biraz gurur koymuş, bir de küçük çanta tutuşturmuştu ellerime.. sabah evden çıkarken bu küçük yeşil çantaya ince bir kitap tıkmıştım, denizin anlattığı şeyler sıkarsa, sus bak işim var kitap okuyorum diyebilmek için. Denizin buna saygı gösterdiğini ince hafif bir ezgiye dönüştüğünü her norveçli balıkçıl bilir..

uğruna denizi susturduğum kitap senindi Tuna; yalnızlıkla oynuyordun. Ben sustum dinledim. Ateşle oynayan altına işer derdi dedem korkut, ya yalnızla düşüp kalkan? Ona sözler vemeden, hikayeler alınmayacağını her norveçli balık bilir..

***

edebiyat’ ın edepsize edepliye de yakışabilir; yalnızlığına diş gösteren herkes kelimelerden gemiler, rüzgarlardan ağaçlar, renklerden kokulardan aşklar, osuruktan teyyareler yapabilir. Tüm gün çıplak güneş altında kumdan kaleler yapıp akşam eve gitme vakti geldiğinde, tekmelerimizle, başka hiç kimse, dalgalar bile onları yıkamasın diye kendimiz bozduğumuz günler geldi aklıma. O kelimelerin koca gemileri, şimdi küçücük ama can yakan bir kıymık değil mi Tuna? Yalnızlık senden sözü geri istediğinde ellerini açıp gösterebilecek misin? Sen neden bozdun Tuna o kaleleri? “Olmadı.. olmadı bu yakışmadı” diyorum sana, tam doksan dakikadır dövüyorum göğsümü doğru sesi verebilmek benliğimi akord edebilmek için; olmadı!

***

“babam olsa tanımam!”

Gelen ihbarları dikkate almak benim kamu görevim. İlk günde böyleydi bu, son günümüzde de öyle olacak. Ve yola çıkarken, ekibime bir yemin ettirdim; ihbar edilen kim olursa olsun, babanız, kardeşiniz, bacanağınız, ruh eşiniz, kozmik kardeşiniz, masörünüz, aile tellalınız yoga gurunuz.. kim olursa olsun, gözünün yaşına bakmayacaksınız! Bu namus borcudur, kuvvacı ruhudur...

***

Kılıcımı vurdum taşa!

Ama vurmadan önce dinledim odama kapandım günlerce hiç dışarı çıkmadım sabahları yoga yapar, öğleden sonraları poligona giderim; bunlara bile ara verdim. Ben sadece küçük bir çizik açtım o kayada. O taş, benim küçük adacığım, adahinyomdu. O küçük ve tek kişilik adalarda maske ölmek isteğiydi sadece, dedem korkuta göre.. ben maskeni çıkar istedim, bunu norveçli her kiremitçi isterdi.

Özel hayata saygılıyız!

Özel hayatları eşelemek, ahlak tacirliği yapmak bizim işimiz değil, öyle gelecekse pehyç viıv hiç gelmesin, istatistiklerin kölesi olmadı olmayacak hüseyin, bunu bekleyenler burada hiç vakit kaybetmesin! Bize düşen kısmını söylemek de bizim sözümüzdür, bunu her norveçli aşçı bilir.